Budowa i cechy wykładzin dywanowych

Główne użyteczne cechy jakie bierze się pod uwagę przy wyborze wykładziny dywanowej do danego pomieszczenia to miękkość i przyjemne uczucie w kontakcie oraz ochrona przed hałasem i zimnem. Automatycznie nasuwa się możliwość położenia wykładziny w sypialnie, pokoju dziecięcym lub w często uczęszczanym korytarzu na piętrze – w celu stłumienia kroków.

Podobnie jak w przypadku wykładzin PVC jedną z cech charakteryzujących produkt jest jego ścieralność – podczas gdy dobieramy wykładzinę do sypialni bardziej skupić możemy się na kolorze i miękkości, tak wykładzina dobrana w miejsce intensywniejszego ruchu powinna być odpowiednio wytrzymała. Wyróżniamy klasy ścieralności:

• 21 – najsłabsza, produkty takie układa się w miejscach najsłabiej uczęszczanych, np. w sypialniach.
• 22 – klasa, która oferuje produkty nadające się do pokoi gościnnych,
• 23 – produkty od tej klasy wzwyż mogą być używane w miejscach bardziej narażonych na duży ruch, np. na schodach, w korytarzach.
• 31-33 – największa wytrzymałość, wykładziny które mogą być użyte jako obiektowe.

Budowa

Wykładziny dywanowe zbudowane są z trzech warstw:

• Runo – zewnętrzna warstwa, produkowana jest z włókien naturalnych (wełna, kokos, trawa morska), sztucznych lub mieszanych. Rodzaj włókna jest jednym z głównych czynników determinujących cenę, jakość, wygląd, oraz możliwości zastosowania w konkretnym pomieszczeniu. Wyróżniamy włókno:
• Wełniane – miłe, ciepłe, miękkie i elastyczne – łatwo się czyści, nie elektryzuje, nie przyciąga kurzu, wycisza pomieszczenie. Wykładziny z wełny ze względu na cenę uznawane są za ekskluzywne.
• Poliamidowe – miękkie, sprężyste, odporne na wgniecenia i ścieranie, nie wchłania głęboko płynów. Wadą są kolory, które piękne z początku – szybko płowieją.
• Polipropylenowe – wyjątkowo wytrzymałe na ścieranie i trwałe, jednak podatne na wgniecenia ciężkich przedmiotów, np. mebli.

Wykładziny dywanowe, ze względu na kształt runa, dzielimy na:

• Wykładziny pętelkowe – dzielą się na zwykłe pętelki, pętelki o różnych wysokościach tworzących określony wzór strukturalny, pętelek bucle – z grubych nici, pętelki nacięte lub skręconye typu saxony. Okreslane są nazwą „loop pile”, najczęściej stosowane są w biurach.
• Wykładziny cięte – pojedyncze włókna tworzą okrywę przypominającą zamsz lub welur, są mniej gęściej lub gęsto tkane. Określane są jako „cut pile”, najczęściej stosowane w hotelach i biurach.
• Wykładziny igłowane – w wyniku bardzo gęstego splątania i rozmieszczenia włókien, swoją strukturą przypominają filc. Określane jako „needlelfet”, stosowane są w biurach i centrach handlowych.
• Osnowa – jest to materiał nośny,
• Lateks – pełni rolę kleju łączącego runo, osnowę i spód,
• Spód wykładziny – w zależności z czego jest wykonany, tam można zamontować wykładzinę.
• Filc – położony może być na każdym podłożu, ułatwia przycinanie wykładziny i zmniejsza ryzyko strzępienia się jej. Miejsca, w których występują łączenia fragmentów są niewidoczne.
• Gąbka – zapewnia dobrą ochronę przed hałasem i zimnem, posiada odporność na wilgoć. Wykładzinę taką można położyć na twardym podłożu, takim jak beton czy lastryko. Nie należy jej kłaść na deski, parkiet, mozaikę, gdyż w kontakcie z lakierem gąbka łatwo się kruszy.
• Juta – wykładzinę o spodzie jutowym zamontować można w pomieszczeniach z ogrzewaniem podłogowym, ze względu na odporność juty na wysoką temperaturę. Podłoże to dodatkowo posiada bardzo dobrą przyczepność, oprócz juty naturalnej stosuje się też sztuczną, która jest bardziej wytrzymała na wilgoć.
• Guma kauczukowa – zapewnia dobrą ochronę przed hałasem i zimnem, odporna jest na rozdarcie. Można ją instalować tylko na beton, inne podłoża w kontakcie z nią, w wyniku zachodzącej reakcji chemicznej – ulegają zniszczeniu. Wykładziny z takim spodem są dosyć drogie, rzadko spotykane są w mieszkaniach.

Cechy wykładzin dywanowych:

• Waga runa – jest chyba najpopularniejszą cechą charakteryzującą wykładzinę. Minimalne gramatury dla wykładzin obiektowych to ok. 450 – 500 g/m2, zalecane 700-800 g/m2. W przypadku hoteli w zależności od miejsca instalacji i ruchu w danym miejscu – jest to przedział 800 -1300 g/m2. Waga runa i waga całkowita to dwie różne cechy!
• Gęstość – ściśle związana jest z wagą runa, od gęstości tkania włókna bezpośrednio zależy odporność na ruch na powierzchni. Jest to cecha ważna, często bagatelizowana. Wykładzina o wysokiej gramaturze, ale posiadająca niską gęstość może być produktem o łamliwym runie, nienadającym się do intensywnego ruchu. Spośród wykładzin obiektowych gęstości zaczynają się od około 150.000 tzw. przetkań na 1 m2 i sięgają ponad 200.000. W przypadku wykładzin welurowych ilości te mogą sięgać nawet do 300.000 przetkań.
• Elektrostatyczność – w większości wykładziny dywanowe są antystatyczne, co utrudnia osadzanie się kurzu
• Klasyfikacja łatwopalności – dotyczy zachowania wykładziny w razie pożaru – parametry wydzielanego dymu w kontakcie z ogniem, kontrolowane rozprzestrzenianie się płomieni, itd. Informacja na temat klasyfikacji trudnopalności wykładziny dywanowej umieszczona jest w deklaracji zgodności lub w certyfikacie CE. Wyróżniane są dwie bezpieczne w stosowaniu klasy:
• Bfl-s1
• Cfl-s1

Wykładziny nie posiadające w/w klas niemożliwe może być otrzymanie odbioru technicznego miejsca przeprowadzonych prac, ze względu na brak podstawowego bezpieczeństwa przeciwpożarowego budynku.

Inne cechy jakimi charakteryzują się wykładziny dywanowe to odporność na ruch mebli na kółkach, parametr wygłuszania dźwięku (przekracza najczęściej 20dB), zastosowane dodatkowe zabezpieczenie przeciwbrudowe (najczęściej na bazie teflonu). Cechy te występują zazwyczaj w przypadku wykładzin obiektowych, od których oczekuje się większej trwałości, niż w przypadku domowych.